نامه در هجر نزهت بصر است

لیک یوم التلاق درد سر است

پیش حس مس و پیش عقل زر است

پیش آن سنگ و پیش این گهر است

با چنین رفعت نسب که مراست

این بزرگی نصیب شیخ چراست

لفظ ایشان که خاص غایب راست

جامه ای بود بر قد او راست

بود مقصود دل ز قد تو راست

این زمان قد تو خمیده چراست

کین همه زیب و زینت صور است

حال صورت زمان زمان دگر است

وان دگر گرچه عاشق صور است

لیک معشوقش از صور دگر است

تیرش آن جره باز تیز پر است

که پران ز آشیانه ظفر است

هر که را تیغ خور به فرق سر است

سایه او را ز زخم آن سپر است

قبله شاه شاهد ظفر است

کز همه شاهدان جمیل تر است

هر کجا بخل فخر پی سپر است

هر کجا جود عیبها هنر است

آنچه باقی اگر چه خاک در است

به ز فانی اگر چه گنج زر است

شکل قانون چو مضطر آمد راست

صفحهٔ سینه‌اش به نقش آراست

نفس ظاهر که در برون در است

کی ز حال درونیش خبر است

طایر فطرتم بلند پر است

جای پروازگاه من دگر است

گر هزاران جهان در و گهر است

در نثارش متاع مختصر است

تام آن کس بود که با خبر است

ناقص آن کز خبر نه بهره ور است

شحنه ی این غار چو غارتگر است

مفلسی از محتشمی خوشتر است

وحشت مدعا جنون ثمر است

ناله بال‌فشانده ی اثر است

سوختن نشئهٔ طراوت ماست

شمع از داغ خویش گل به سر است

شب عشرت غنیمت غفلت

[...]

این مقام طبایع صور است

دیده ها بازکن که در نظر است