دیده از چشم دل به نور احد

از دریچهٔ ازل سرای ابد

عقل و جان را به دولت احمد

از بقا ساختند حصن ابد

رب هب‌لی بنای ملک ابد

نقد لاینبغی نظر به جدد

واذکرونی قوام ذات و خرد

واعبدونی مقام داد و ستد

نیک را خود نکرده هرگز رد

وآنچه بد را نیامده زو بد

گلشکر داشت با خو از دل خود

زان نشد ایچ ناگوارش بد

کرده در عزّ و دولت سرمد

عمری را بدل به عمر ابد

عفو کن تا به سوی خانه رود

بعد از این کارهای بد نکند

کرده دوزخ برای خویش معدّ

بوالحکم را گزیده بر احمد

آن امام و مدرّس و زاهد

وین دگر با دیانت و عابد

جهد آن کرد بایدم لابد

که کنم حاجزی چو کوه اُحد

کرده از بهرِ جاه و مال و مدد

سر ز شر دل ز ذُل جسد ز حسد

هست ممتد جهان و اندر حد

متناهی جهت بود ممتد

شحنه‌گر هیچ گون سگالد بد

این موّکل برو بود ز خرد

تا ترا بر سریر سرِّ خرد

بنشاند ز بهرِ راحت خود

مده ای پور روز نیک به بد

با خردرو زآن نه با دل خود

آینهٔ روشنی به دست خرد

کس در آن روی دم نیارد زد

آنچه بر تن قبول بر جان رد

وانچه بر پای نیک بر سر بد

رفت ناگه برو و زخمی زد

مرد غمّاز گشت کارش بد

هرچه ماند از تو آن به نیک و به بد

بخشش مرگ دان نه بخشش خود