خسروا، بر بساط همت توست

قدم طبع آسمان سایم

چون وطن بر ستانه ی تو کنم

سر چرخ برین سزد جایم

شکر یزدان که عقد مدحت توست

[...]

تا من اندر سماع عشق آیم

مجلس عاشقان بیارایم

جان و ایمان بحق بود قایم

تا خدا هست باشد آن دایم

ذات پاکت به خود بود قایم

صنعها هم ز تو رسد دایم

نیست این آن سخن که باز آیم

پی این چیست من همیپایم

میکنم قصه ها که بنمایم

زان نمودم دمی بیاسایم

همچو ایشان شوی به حق قایم

زنده مانی در آن لقا دایم

باشد از شوق مضطرب دایم

گرچه یقظان بود و گر نایم

جان وحیی به حق بود قایم

هستی او به حق بود دایم

که همه لطفم و کرم دایم

همه هستی بود بمن قایم

جنس با جنس از آن رود دایم

که بهمدیگراند خوش قایم

نام نیکوی او بود دایم

صیتش اندر جهان شود قایم

ن ف س منصب بود بجا قایم

همه فانی شوند و او دایم

حمله ‌ ها میکنم که بنمایم

بندها را تمام بگشایم

تا بحشر این محک بود قایم

تا جهان هست باشد این دایم

در کف من چو لعبتی دایم

از منی قاعد از منی قایم

ذات پاکت بحق بود قایم

دولت تو چو حق شود دایم

تا خدا هست باشد او دائم

دائماً با خدا بود قائم

ای وجودت به ذات خود قایم

ذات پاک تو قایم و دایم

در زمانی چو بادپیمایم

همچو مرغ از هوا فرود آیم