ای خداوند عید روزه گشای

بر تو فرخنده شد چو فر همای

مژده ها داردت ز نصرت و فتح

شاد باش و به عز و ناز گرای

ای بر اطراف مملکت برده

[...]

ای به رادی بلند ملک آرای

چشم بد دور از آن مبارک رای

چون قضا نام تو زمانه نورد

چون دعا قدر تو فلک پیمای

آفتابی برای دهر افروز

[...]

مرکبش فعل برق و صرصر پای

وهم گردد سبک چو خاست ز جای

چون کند پر کم و ندارد جای

طشت سازد ز آستین قبای

از دگر سو علی به نغمه نای

دل برانگیزد ای شگفت ز جای

ای همایون بنای آهو پای

آهویی نانهاده در تو خدای

ایمن از مکر و قصد یکدیگر

در تو شیران و آهوان سرای

سقف تو چون فلک نگارپذیر

[...]

هست‌ گویی به حکم بار خدای

آفتاب اندر این خجسته سرای

آفتابی که دید در گیتی

بر نهاده کلاه و بسته قبای

سایهٔ ایزدست شاه جهان

[...]

بیش از این در میان چاه مپای

دست بر حبل زن‌، زچاه برآی

شعر بگذار و گرد شرع درآی

که شریعت رساندت به خدای

بی ریا در ره طلب نه پای

خالصا مخلصاً برای خدای

از سر نفس خیز بهر خدای

تا شوی روشناس هردوسرای

تا توانی به خنده لب بگشای

سردندان به خنده در منمای

ای درون پرور برون آرای

وی خردبخش بی‌خرد بخشای

چیست عقل اندرین سپنج سرای

جز مزوّر نویس خط خدای

چون برون آمدی ز جان و ز جای

پس ببینی خدای را به خدای

زیر گردون به امر و صنع خدای

ساخته چار خصم بر یک جای

پس چو مطلوب نبود اندر جای

سوی او کی بود سفرت از پای

داشته زیر آسیای تو پای

که نگه داشتش خدای خدای

داد رزق تو از دو دست و دو پای

زین بگیر و از آن برو هر جای

به حقیقت بدان که هست خدای

از پی حکم و حکمت بسزای