خاک را پیل چرخ کرده مغاک

به چنین پیل گل ندارد باک؟

روز باشد که صد شکوفه پاک

از غبار حسد فتد بر خاک

گوهر فطرتش بماند پاک

از بخار زمین و خشگی خاک

شیر و گور اوفتاد و گشت هلاک

تیر تا پَر نشست در دل خاک

تو ز پرسش رهی و من ز هلاک

زاد سروی نیوفتد بر خاک

داد سرهنگ بوسه بر سر خاک

رفت و زنگار کرد از آینه پاک

لشگری بیشتر ز ریگ و ز خاک

گشت از صدمهای خویش هلاک

تا بوَد در نشاط‌خانهٔ خاک

ز اختران ِ فلک ندارد باک

چون بسی سجده زد بر‌آن سر خاک

بازگشت از حریم ِ خانه‌، پاک

جیفه‌ای کاب شسته بودش پاک

در سپردم به گنج‌خانه خاک

تا به آبی رسید روشن و پاک

شست خود را و رخ نهاد به خاک

سر نهادند پیش او بر خاک

که‌آفرین بر چنان عقیدت پاک

رستنی سر برون زد از دل خاک

زنگ خورشید گشت از آینه پاک

کز صنم خانه‌های گنبد خاک

دور شو‌، کز تو دور باد هلاک

مادر خون ز جور مادر خاک

کرد خود را به درد و رنج هلاک

خاک بر سر نهاد خصم تو تاک

چرخ پیشت نهاد سر برخاک

او مبراست از «هنا» و «هناک»

ز اول فکر و آخر ادراک

خاک را نیست ره به عالم پاک

جان مگر هم به جان کند ادراک

تن و جانش چنان مطهر و پاک

که تو گفتی نداشت بهره ز خاک

‌روی بر خاک و جَفته بر افلاک

‌چون سرش رفت تا به خایه چه باک؟