دولتش پنج نوبه زد بر خاک

چار بالش نهاد بر افلاک

تا زآلایش طبیعی پاک

نشوی‌، کی شوی تو برافلاک

تا ز آلودگی نگردی پاک

نگذری از بسیط خطهٔ خاک

همگان خفته‌اند در دل خاک

آن یکی خرم آلا دگر غمناک

روح نوریست زان ولایت پاک

که تعلق گرفت با این خاک

ذات او را نبرده ره ادراک

عقل را جان و دل در آن ره چاک

وز برونت نگاشتهٔ افلاک

از چه از باد و آب و آتش و خاک

گر نبودی ز وی عنایت پاک

کی شدی تاجدار مشتی خاک

در طریقت مجرد و چالاک

داده بر باد آب و آتش و خاک

با شهنشاه و خواجهٔ لولاک

گفت لا تعد عنهم عیناک

گفت زاهد که اهل دنیا پاک

در طلب کردنش شدند هلاک

زن کند بهر میهمانی پاک

موی ابرو و موی رخ چالاک

لقمه و خرقه هردو باید پاک

ورنه گردی میان خاک هلاک

چونت نبود طعام و کسوت پاک

چه نمازت بود چه مشتی خاک

با قبول تو ای ز علّت پاک

چبود خوب و زشت مشتی خاک

به خودی‌مان کن از بدیها پاک

چه بود پیش پاک مُشتی خاک

خَبث خُبث تو بسوزد پاک

بگذرد خاک پایت از افلاک

سرِّ قرآن پاک با دل پاک

درد گوید به صوت اندُهناک

ورنه گشتی به قعر چاه هلاک

آب و بادت دهد به آتش و خاک

دل او بودی از خیانت پاک

چون ز اشکال هند تختهٔ خاک