تا فزایی ز بهر شاه سپاه

یا که افزون کنی خزینهٔ شاه

من وطن خواهم و فدائی شاه

دشمن بلشویک نامه سیاه

بنهادی ز جهل بی‌اکراه

دنبه را در برابر روباه

گفت صیاد کاین ز بخت سیاه

رفته با نورسان ز غفلت راه

روزی از روزها ز بخت سیاه

چند دهقان درآمدند ز راه

خالی الذهن و حسبهٔ‌لله

چون که بودم در آن قضیه گواه

چون ز مقصود شه شدند آگاه

رخ نهفتند یک یک از در شاه

راهزن را گرفتن اندر راه

گرچه خود را نهان کند در چاه

ور ترا بر زمانه نیست نگاه

چیست پس فرق بنده با الله

برف‌های پیاپی دی ماه

در در و دشت آب شد ناگاه

چهل و نه گذشت با اکراه

بر سرم پنجه می‌زند پنجاه

یا شود خرج راه‌آهن شاه

یا بدر می‌رود ز دیگر راه

وای آن کو به پشتوانی شاه

بر رعیت کند به کبر نگاه

پس مرگ یزید نامه‌سیاه

گشت صافی جهان به عبدالله

همه همسایگان شدند آگاه

که رعیت بری بود از شاه

چون دل خلق شد به خشم از شاه

زودش از گاه افکنند به چاه

گر کسی کرد یک خطا ناگاه

چون ندارد امید عفو ز شاه

این به کرمان نشسته بر سر راه

وآن گدایی کند به کرمانشاه

با من آیرم بگفته بودکه شاه

اشقیا را براند از درگاه

ویژه که امسال از تفضل شاه

رفت فرمان به کار رخت و کلاه