از تفِ تیغ خشم اگر خواهی

کنی از بحر تابهٔ ماهی

خویشتن را همی نکو خواهی

وز بد دیگران نه آگاهی

اوست اکنون سلالهٔ شاهی

دولت او را گزیده همراهی

خانهٔ اوست خانهٔ شاهی

خانهٔ مشتری بود ماهی

هست خرچنگ و گزدم و ماهی

که بر آبستشان شهنشاهی

گفت عمّر یکی که گه گاهی

در سبیل خدای هر راهی

کی شود سوی لاهی اللهی

عاشق تابه کی شود ماهی

خاندان بزرگی و شاهی

ملکت او را ز ماه تا ماهی

دوش در گلستان سحرگاهی

پرده برداشت غنچه ناگاهی

چشم بلبل بر او فتاد از دور

کرد ربی و ربک اللهی

گل بصد لطف گفت خندانش

[...]

چون بری نام هر که‌را خواهی

سر برآرد ز آب چون ماهی

این نگویم که دوری از شاهی

داری از دین و دولت آگاهی

نایبی باشم از تو در شاهی

بنده فرمان به هرچه درخواهی

چون برآمد ز ماه تا ماهی

نام بهرام در شهنشاهی

گفت وقتست کانچه می‌خواهی

بینی و یابی از وی آگاهی

گر دگر شب عروس نوخواهی

دهمت بر مراد خود شاهی

کاورد وقت آرزو خواهی

آرزو خواه را به جان کاهی

ملک و مال خزینه شاهی

همه دارم ز ماه تا ماهی

ندهد دل به هیچ دلخواهی

نبرد با کسی به سر ماهی

روزی از روزهای دیماهی

چون شبِ تیر مه به کوتاهی

هرکه زین شغل یافت آگاهی

کامد آن شیردل به خون‌خواهی