گر حیات ابد همی خواهی

خیز و با عشق جوی همراهی

تا نشد نقش صورتت چاهی

نشود نقش سرّت اللّهی

تو حقیقت نه مرد این راهی

طفل راهی ز ره نه آگاهی

که ازین مُهره چند می‌خواهی

گفت یک گرده و دو تا ماهی

که کند با قضای او آهی

جز فرومایه‌ای و گمراهی

رهبر است او و عاشقان راهی

رسن است او و غافلان چاهی

کرده مهمان ز بیم گمراهی

عقل کلّ را به امر اللّهی

دور دور است ساهی از شاهی

همچو راز الهی از لاهی

بینی آن روضه را اگر خواهی

کنی از جان و دیده همراهی

گفت بهلول را یکی داهی

جبه‌ای بُرد بخشمت خواهی

ور چه اینجا ز عزّ شهنشاهی

یابی از ظلم دست کوتاهی

پیش از آدم ز دست کوتاهی

دوستی داشت مرغ با ماهی

آن بنشنیده‌ای که در راهی

آن مخنّث چه گفت با داهی

خود ندیدند بر سرِ گاهی

سال پیمودگان چنو شاهی

تخت ملکست و مسند شاهی

کوه ازو پر پشیزهٔ ماهی

تو خبر داری ار نه آگاهی

زان مصاف و صف شهنشاهی

زانکه در راه ملک هر شاهی

بر سر جاه و قدر هر ماهی

هم مَلک بند و هم ملک جاهی

هم فلک قدر و هم جهان شاهی

از تفِ تیغ خشم اگر خواهی

کنی از بحر تابهٔ ماهی

خویشتن را همی نکو خواهی

وز بد دیگران نه آگاهی