هرچه بایست بود بر خوانش

به جز از آرزوی مهمانش

از ره سینه و زنخدانش

سیب و ناری خورد ز بستانش

گله گیلی کشان به دامانش

سرو را لوح در دبستانش

زینهار از دهان خندانش

و آتش لعل و آب دندانش

مگر آن دایه کاین صنم پرورد

شهد بوده‌ست شیر پستانش

باغبان گر ببیند این رفتار

[...]

هر که هست التفات بر جانش

گو مزن لاف مهر جانانش

درد من بر من از طبیب من است

از که جویم دوا و درمانش

آن که سر در کمند وی دارد

[...]

شب، پراکنده خسبد آن‌که پدید

نَبُوَد وجهِ بامدادانش

مور، گِرد آوَرَد به تابستان

تا فَراغت بُوَد زمستانش

دشمن آدم است بچگانش

کو کسی کو نشد پریانش

کافرش خوان مخوان مسلمانش

گر بود زنده مرده دان جانش

برگزیده رسول و یزدانش

ارجحی گفته بهر ایمانش

اولیا رازدار پنهانش

انبیا کارساز فرمانش

گرچه لولاک بود در شانش

غصه ها بُدْ ز ابن عمّانش

عمر و اقبال باد چندانش

که نباشد پدید پایانش

لب نگر وان دهان خندانش

وان خم طره پریشانش

روی چون بامداد تابستان

زلف همچون شب زمستانش

تیر بالای او بخست مرا

[...]

زیج مهرست رای رخشانش

رصد ماه در گریبانش

پیش خود مستشار گردانش

لیک کاری مکن به فرمانش

جان دهد بنده، چون دهی نانش

جان گرامی بود، مرنجانش

چرخ رام تو گشت و دورانش

گوی خیری ببر ز میدانش

هر که این راه رفت بی‌دانش

نتوان داد دل به فرمانش

آب حیوان مدان به جز دانش

چون بیابی، بنوش از جانش

مپسند این سماع در دانش

بی‌زمان و مکان و اخوانش