مانده بر جای یک گُره ز عیال

بی‌قلیل و کثیر و بی‌اموال

خنده اندوه باشد و اهوال

خامشی بستنِ دل اندر مال

گو سپندت بود غنیمت و مال

اقتضا زان کند فراخی سال

گوهر و زر ستور و بنده و مال

هرچه در وسع بودشان در حال

پیش قیس آورید زن در حال

گفت زین بیش نیست مارا مال

گشت رسوا منافق اندر حال

قیس را کار گشت از آن به کمال

روز و شب در فراق عقل بنال

بیش با عقل خود بدی مسگال

جامهٔ ظاهرش ز بهر دلال

گشت بر روی حور مشکین خال

ور نخواند بخواه زود دوال

گوشهایش بگیر و سخت بمال

چون ز درگاهِ تست گو می‌مال

خواب را زیر پای خیل خیال

دلشان بر فراق مال و عیال

خنک و خوش چو در بهار شمال

بهر نامحرمان به پیش جمال

بسته از مشک پرده‌های جلال

گه ز پایان به سر بری به خیال

گه درونش برون کنی به محال

در دل نفس نِه نه بر رخِ خال

که جمالت نشان دهد از حال

عرش عشقش بر آسمان جلال

اصل و فرعش پُر از فنون کمال

شمس پیشش کشیده بهر جمال

نعمت و رفعت و بها و جلال

دین به وقت عتیق بود هلال

پس به فاروق یافت عزّ و کمال

بگرفتند مر ورا در حال

کرد ازو میر زخم خورده سؤال

جان بداد آن زمان علی در حال

خاندان زان سبب گرفت زوال

از چه گویم به رمز وصف‌الحال

کاندرین شرح نیست جای مقال