جهد کن تا چو ناکس و اوباش

نکنی سر مملکت را فاش

با زن خویشتن دو کیسه مباش

وان چه دارد به سوی خود متراش

چه قدر باشد این قضای تو؟ باش

تا قضای سپهر گردد فاش

گر نهان میروی به راه، ار فاش

چون توکل به اوست خوش میباش

به سپید و سیاه غره مباش

روشنش دار روی و می‌بین فاش

آنمریدش جواب داد که: باش

دل خویش و درون ما مخراش

نفس او چون که شد به عصمت فاش

صدف روح گشت سرتاپاش

حال آن نور و دیدهٔ اوباش

آفتابست و دیدهٔ خفاش

گر مریدی کجاست سفرهٔ آش؟

ور نداری درین میانه مباش

چون به این جامه در شدند اوباش

شد در آفاق مکر ایشان فاش

رنگ بدعت بسی نماند، باش

تا شود رنگ مبدا ما فاش

سخنی کز حضور گردد فاش

قایلش هر که هست، گو: میباش

شهریار جهان طغایتمور

ای چو حاتم بمکرمت شده فاش

وی چو باد خزان و ابر بهار

دست تو زرفشان و گوهر پاش

بنده را بسته بود بر آخور

[...]

بگذر از نقش جانب نقاش

مست و مغرور حسن خویش مباش

سخن بدعت آنگهی شده فاش

در میان جهانی از اوباش

نقش لوح و عمل، دگر پاداش

هر سه یک چیز آمد از نقّاش

منم آن رند مفلس قلّاش

که شدم در جهان به رندی فاش

آستان‌روب خانه‌ی خمار

مهره گردان حلقه‌ی اوباش

تشنه‌ی لعل لعــبـت ســــاقی

[...]

مادرش شهرگرد و خانه گداست

پدرش دیگ بند و دوک تراش

آن یکی از قبیله ارذال

وین دگر از طویله اوباش

حرف خوان صحیفه خود باش

هر چه زاید بشوی یا بتراش

خود به حرمت از آنچه کردم فاش

صد ره افزون دگر حوایج آش