بود روحش قلم صنع ازل

گر قلم نیست قلمزن چه خلل

یافته کام تو در باغ امل

تافته جان وی از داغ اجل

شب که زد تیرگی مهره گل

قیرگون خیمه ز مخروطی ظل

می رسد عد عقودش به چهل

هر یک از دل گره جهل گسل

گلبن جان چو نشاندند به گل

بود مقصود ازل غنچه دل

در ره عشق نشد صاحبدل

گوهر دل نشد او را حاصل

صبر ازو صعب و تسلی مشکل

خاصه وقتی که پی بردن دل

شعر آبیست ز سرچشمه دل

سر چشمه شده آلوده به گل

همه زنگند بر آیینه دل

تار پیوند از اینها بگسل

بزدا نقش گل از صفحه دل

بنما نور دل از پرده گل

دید مردی غم گیتی در دل

کرده بر ساحل دریا منزل

کرده‌ای عام گل منزل دل

از تو تا عالم دل صد منزل

بردت از همه شمشیر اجل

در ته خاک تو مانی و عمل

نشد از تخم پراکنده به گل

جز پراکندگی دل حاصل

ای دو عالم همه اجزا و تو کل

خار صحرای توکل ز تو گل

دانش از پرورش لطف ازل

تازه تر لاله صحرای امل

بلکه پندار وجود ار به مثل

افکند در ره مقصود خلل

عکس گلگونه رخسارش گل

بنده حلقه زلفش سنبل

اینقدر بس ز تو غیرت که به دل

شوی از هر چه نه او مهر گسل

کار مخلص همه نقص است و خلل

کسر او تا نه به فتح است بدل