دین که صد پاره ز بی باکی توست

نکندش خرقه صد پاره درست

در ره اهل دل از همت پست

جز عصا نیست تو را هیچ به دست

ور بود تار ارادت ز تو سست

سازش اندر قدم پیر درست

خواهش از جانب ما نیست درست

هر چه هست از طرف توست نخست

ای گل تازه که از باغ الست

به جهان آمده ای دست به دست

پرده سبز فلک غنچه توست

باشد این جامه به قدش ز تو چست

زد سر پای که ای رفته ز دست

میل بالا کن ازین پایه پست

کهنه ابریق سفالیت به دست

دسته و نایژه اش دیده شکست

نوح از موج غم قوم نرست

تا به کشتی صبوری ننشست

بحر زد موجی و کشتی بشکست

پاره ای تخته ات افتاد به دست

نعم و شکر نعم هر دو ز توست

نشود جز به تو این کار درست

هر که در کشتی این ترس نشست

ترس کس کشتی او را نشکست

گاهی از کسب شدی نفس پرست

گشتی از کد یمین آبله دست

پای بالا نه ازین پایه بست

در «توکلت علی الله » زن دست

چون تو را عقد یقین آمد سست

هر چه آید به تو از سستی توست

بنهش جام محبت بر دست

سازش از نشوه آن بیهش و مست

بر سر سرو کله گوشه شکست

بر گل از سنبل تر سلسله بست

یافتیم از تو چو پیمانه شکست

دست ما گیر که رفتیم ز دست

چون در آن موج ز خود شوید دست

افتدش ماهی مقصود به شست

شاه جو شاه نگر شاه پرست

هر چه جز شاه بشوی از وی دست