قحبه کز کسب زنا بخشد زر

بخل صد بار ز جودش بهتر

راه بیرون ز بصارت مسپر

در حقیران به حقارت منگر

چون تکبر ز لعین بر زد سر

شود لگدکوب «ابی واستکبر»

تنت آراسته از گوهر و در

چون شکنبه شکم از سرگین پر

عیبشان چون فتد از پرده بدر

دار پوشیده ازان عیب نظر

حیف باشد که به آن جثه شتر

باشد از لذت این زمزمه پر

زیر پایش چو کند پای ز سر

نشتر خار بود سبزه تر

خود او بیضه سیمرغ ظفر

طایر دولت از آنجا زده پر

بر زمین ماند ازو کیسه زر

از دل سفله ز دنیا پرتر

ای ز تو اهل نظر تیز بصر

کارت از قاعده عدل بدر

هر سبق را که نهی پیش نظر

تا ندانی ز سر آن مگذر

لیک چندان چو قلم رنج مبر

کت بجز خط نبود هیچ هنر

گه پی مثنوی آری زیور

بر یکی وزن هزاران گوهر

کودکی را پدر آمد ز سفر

هر که کردش ز در خانه گذر

گفت: هستیم به هر شام و سحر

به هم آمیخته چون شیر و شکر

دیدن حشمت او باده اثر

چشم نظارگیان مست نظر

بود چابک زنی آن جا حاضر

گفت: تا چند که این کیست آخر؟

عام را خود ز شام تا به سحر

نیست جز خواب و خورد کار دگر

«بوذر» آن نو گل بستان کمال

کرد از این عالم فانی چو سفر

نو گلی رفت که چون لاله گذاشت

داغها گلشن خود را بجگر

کرد از این اجر مصیبت فارغ

[...]

زد دو مصرع رقم آن روز آذر

که دهد هر یک از آن سال خبر: