چند نعلین ز پابوس تو فرد

جفت باشد به هزاران غم و درد

سالها خون جگر باید خورد

خاک ره کحل بصر باید کرد

گوش از آن کوکبه جم نگرد

چشم ازین غالیه هند چرد

قیمت نرخ گرانان همه برد

نامه سحر بیانان بسترد

پرده عاشق بیدل بدرد

پرده سان بر در معشوق برد

ور نه دریوزه کنان از زن و مرد

بر در هر کس و ناکس می گرد

خط ایام تو در صلح و نبرد

منتهی گشته به این نقطه درد

یا به صحرا درمت دزد شمرد

یا به دریا ز کفت موج ببرد

خار صحرات دهد نفحه ورد

ورد صلحت دمد از خار نبرد

سایلی گفت که در روز نبرد

که ز هیبت بدرد زهره مرد

نه ره دولت و دنیا سپرد

نه سوی نعمت عقبی نگرد

کان که با ما ره سودا سپرد

نیست لایق که دگر جا نگرد

نه ازو کشت امل آب خورد

نه ز تن تب نه ز دل تاب برد

بار دیگر به جمالش نگرد

بلکه دیدن به خیالش گذرد

چهره دولتشان گردد زرد

نفس عشرتشان آید سرد

که مگر عاشقی ای شیفته مرد

که بدین گونه شدی لاغر و زرد

شاه فرد است مشو بیهده گرد

فرد شو بهر طلبگاری فرد

مرد کورانه معاشی می کرد

زن ز کوریش دریغی می خورد

همه گفتند که احسنت ای مرد

وز حریفان به جوانمردی فرد

بستد آن را و یکایک بشمرد

بوسه ها داد و بدو باز سپرد