این چه ننگ است که آوردی باز

دست می‌گیر و ز پا می انداز

ننگ شد نام تو از بدعهدی

آشکارا مکن ای عاقل راز

بده انصاف و مکن بی‌دادی

[...]

ابروی «نون » وی آن قبله راز

که کند دل ز وی آغاز نماز

فرخ آن روز که از مکمن راز

بارگی راند به جولانگه ناز

بین که نور بصرت بی تک و تاز

چون به گردون رود و آید باز

دیده مپسند ازان نور فراز

هستی خویش در آن نور بباز

کشد از وزن به بر خلعت ناز

کند از قافیه دامانش طراز

بر سر چهره نهد زلف مجاز

شود از پرده حقیقت پرداز

گه کند پرده معشوقی ساز

دهد از پرده معشوق آواز

پرده از چشم جهان بین کن باز

بنگر پیش و پس و شیب و فراز

حیله ای کرد به دانایی ساز

کان دو دانا به یکی آمد باز

برگرفتند تک و پوی نیاز

بحر جویان چه نشیب و چه فراز

نیست زیبنده درین دیر مجاز

آستین کوتهی از دست دراز

می نهد در ره تو روی نیاز

بی نیازش ز همه کار بساز

تا نهی بزم به خلوتگه راز

چنگ وحدت ز نوای تو به ساز

چهره پر گرد کن از خاک نیاز

مژه از خون جگر رنگین ساز

ای که بهر شکمت گردن آز

سوی کاسه چو صراحیست دراز

چشم نرگس به تماشای تو باز

نای بلبل ز نوای تو به ساز

ای در رحمت تو بر همه باز

غرقه نعمت تو شیب و فراز

ای به سویت همه را روی نیاز

چشم لطف تو به روی همه باز

خاصه صبر تو بر آن نعمت و ناز

کت نشاند به سراپرده راز