من رسیدم به لب جوی وفا

دیدم آن جا صنمی روح فزا

سپه او همه خورشید‌پرست

همچو خورشید همه بی‌سر و پا

بشنو از آیت قرآن مجید

[...]

چشم ما شد به نور او بینا

نظری کن به نور او در ما

آب این چشمه می رود هر سو

لاجرم سو به سو بُود دریا

غرق بحریم و آب می‌جوئیم

[...]

در ازل زنده کرد او دل ما

دید زنده دلی ما آنجا

تا ابد زنده ایم چون ازل

زندگی یافتیم ما به خدا

شرف کعبه بود کوی تو را

زاده الله تعالی شرفا

زایر کوی تو از کعبه گذشت

سرو کوی تو کجا کعبه کجا

سر من غرقه به خون افتاده ست

[...]

ور نخواهی که ز اقلیم بقا

آوری روی بدین شهر فنا

آن که در چه فتد از لغزش پا

دستگیریش نیاید ز عصا

چشم او را مژه از تیر بلا

مژه اش میل کش چشم حیا

ای سبکسارتر از خشک گیا

که شود پی سپر باد صبا

چون نواله ز نوا نیست جدا

زان نواله ست جهانی به نوا

غنچه آن چو شود نافه گشا

به مشامش برسان بوی رضا

پای او رهسپر کوی خطا

گام پیمای پی نفس و هوا

ای برافکنده ز رخ ستر حیا

هیچ ازین کار حیا نیست تو را

ای به خود رسته که چون شاخ گیا

می دهد جنبش تو باد هوا

یافت درباره وی حکم دعا

داد خاصیت غفران و رضا

فاقد قاف قناعت عنقا

نیست جز ناعب انواع غنا

خشم کم کن که بود روز جزا

ترک خشمت سپر خشم خدا

چرخ در گرد ازین بانگ و نوا

کوه در رقص ازین صوت و صدا

یوسفی آمده از مصر وفا

لقبت بر سر دین تاج ضیا

خود میدانی که اهل مجلس کوراند

ای شمع چه هرزه میگذاری خود را؟

همتش نگذرد زفرج و گلو

داند از امر، فانکحوا وکلوا