فیض از اهل نجات است یقین می‏دانم

گو چرا زانکه در این شیوه ثباتم دادند

پادشاهان جهان جمله گدای در تست

هر که را هر که کند مدح همه زان تو باد

عمرت ای فیض گر اینسان گذرد روز به روز

دانم از پیش که احوال نسیمم چه شود

فیض نومید مشو در غم هجران و منال

شاید ار بشنود آه سحرم باز آید

سعی کن فیض که خود را برسانی به امام

تا بسوزند ز رشک تو خس و خامی چند

تشنه‏‌تر شد دل و جان در طلب شاه زمان

تا به حدی که چو فیض این همه غوغا می‌‏کرد

فیض اگر در ره تقوی قدمش سست آمد

دست اخلاص به دامان شما محکم زد

نگذارید چنین وضع جهان را ای فیض

در همه کار حسابی و شماری گیرند

فیض از نائب حق در ره حق همت خواه

که در این عصر جز او صاحب همت نبود

در دل فیض غم هجر تو گردیده گره

این گره را بود آن کز دل ما بگشایند

دوست را گر سر پرسیدن بیمار غم است

گو بیا خوش که هنوزش نفسی می‏‌آید

فیض از اهل نجات است یقین می‏دانم

گو چرا زانکه در این شیوه ثباتم دادند

پادشاهان جهان جمله گدای در تست

هر که را هر که کند مدح همه زان تو باد

حرف بالای تو گفتم، سخنم گشت بلند

یا مژگان تو کردم، نفسم گیرا شد!

دیده چرخ به ظالم نگران خواهد بود

تیر را گوشه ابرو ز کمان خواهد بود

قسمت بیهوده گو در همه جا روزردیست

از سفر سود جرس آه و فغان خواهد بود

مال غارت زده از حاکم ده باید جست

[...]

بی رخت گل به گلستان سر بی تن باشد

غنچه بر شاخ هوا سنگ فلاخن باشد

داغ در سینه گرمم چو نفس جا دارد

منزل سوختگان گوشه گلخن دارد

دیدن لاله کند تازه گل داغ مرا

[...]

نکته سنجان جهانند لبالب ز حسد

نیست بر صفحه اوراق من اندیشه بد

هر شب از خانه من آمده جویند مدد

هر خیالی که برو فخر کنند اهل خرد

ذره از پرتو خورشید سماعی دارد

سزد از عکس تو گر رقص‌کنان برخیزم

دنیی آن قدر ندارد که بر آن رشک برند

ای برادر که نه محسود بماند نه حسود

حسن روی تو بیک جلوه که در آینه کرد

این همه نقش در آئینه اوهام افتاد