نیست پوشیده بر اهل خرد و استبصار

زانکه(الناس لباس) است کلام اخیار

ای که از اطعمه سیری زپی البسه رو

که تن از رخت عزیز است و شکم پرور خوار

خور شست و کنش و پوشش و ارباب تمیز

[...]

چهره ام دیده چه حاصل که بخون کرد نکار

که برون نقش ونگارست و درون ناله زار

گور ظلم نگر از رخت پر از نقش و نکار

که برون نقش و نگارست و درون ناله زار

در صف زخت که عنبر چه بود صدرنشین

[...]

دست تا چند نهادن بشکاف دستار

ادب آن دان که نکاوند بزرگان بسیار

بایدت گنبد دستاری چنان محکم بست

که بهم بر نشود گر چه بیفتد زمنار

تا خداوند ببخشد زنوم دستی رخت

[...]

دل کریم توام در دل افکند این ظن

که بارد از کرمت بر سرم در شهوار

شود امید مرا هم دل تو حاجت بخش

که پاشیم گهر القصه بر سر و دینار

مبین درین که رهی بر ستوده خود راز انک

[...]

دل کریم توام در دل افکند این ظن

که بارد از کرمت بر سرم در شهوار

شود امید مرا هم دل تو حاجت بخش

که پاشیم گهر القصه بر سر و دینار

مبین درین که رهی بر ستوده خود راز انک

[...]

گفتم ای سیمبر سرو قد لاله عذار

مایل ظلم مشو جور مکن بر من زار

اثر خوب ندارد روش بی رحمی

رحم کن رحم که از عمر شوی برخوردار

مردم چشم مرا غرقه خوناب مکن

[...]

کار صورت همه فانیست ازو دل بردار

گر بقا می طلبی دامن معنی بکف آر

تا به سر منزل چشمم کنی ای سرو گذار

اشک من می‌کند این خانه به صد رنگ نگار

تنگ دل تا نشوی در دل تنگم زد و چشم

غرفه‌ها ساخته‌ام بهر تو از گوشه کنار

گر کنی سیر کنان روی بصورت خانه

[...]

گشت در مهد گران جنبش دهر آخر کار

خوش خوش از خواب گراندیدهٔ بختم بیدار

ادهم واشهب پدرام شب و روز شدند

زیر ران امل از رایض صبرم رهوار

داروی صبر که بس دیر اثر بود آخر

[...]

دارم از گلشن ایام درین فصل بهار

آن قدر داغ که بیرون ز حسابست و شمار

اولین داغ تف آتش و بیداد سپهر

کز تر و خشک من زار برآورده دمار

داغ دیگر روش طالع کج‌رو که شود

[...]

باز وقت است که از آمدن باد بهار

بشکفد غنچه و گل خیمه زند در گلزار

آید از مهد زمین طفل نباتی بیرون

دایهٔ ابر دهد پرورش او به کنار

دفتر شکوهٔ گل مرغ چمن بگشاید

[...]

ای فلک چند ز بیداد تو بینم آزار

من خود آزرده دلم با دل خویشم بگذار

چند ما را ز جفای تو دود اشک به روی

ما به روی تو نیاریم تو خود شرم بدار

از جفاگر غرضت ریختن خون من است

[...]

یاد و سد یاد از آن عهد که در صحبت یار

خاطری داشتم از عیش جهان بر خوردار

نه مرا چهره‌ای از اشک مصیبت خونین

نه مرا سینه‌ای از ناخن حسرت افکار

خاطری داشتم القصه چو خرم باغی

[...]

مژده، ای خانه خرابان که رگ ابر بهار

پی آبادی دنیاست طناب معمار

ابر از بس سر معموری عالم دارد

چمن آینه را ریخته رنگ از زنگار

حلقه ی گوش شود، گوش دگر خوبان را

[...]

نیست بی خار درین بادیه یک آبله وار

پای فرسوده چه گل چیند ازین نشترزار؟

رفرف موج درین بحر به ساحل نرسید

کشتی ما چه خیال است که آید به کنار

در گرانجان نکند پند و نصیحت تأثیر

[...]

باد دستانه مکن خرج نفس رازنهار

که برآردنفسی رازجگر صبح دوبار

به صدف بازنگردد گوهرازدامن بحر

مهر ازاین حقه گوهر به تأمل بردار

دل اگر تیره نخواهی بسخن لب مگشا

[...]

دوش آمد به صدا آن لب شیرین‌گفتار

بارها کرد به قصاب همین را تکرار

که در این خانه ره غیر بود یا اغیار

حافظا در دل تنگت چو فرود آید یار

بی صفت گر شود این جان علایق آثار

سایهٔ سر نکنم جز الف قامت یار

هر نفس دل به تو راه دگری می یابد

چارهٔ کوی تو بیرون بود از حد شمار

بحر را کشتی ما موج صفت می گردد

[...]

قسمتم کاش بآنکوی کشد دیگر بار

که از آن مرحله من دل نگران بستم بار

بتو محتاج چنانم که فقیری بدرم

بتو مشتاق چنانم که غریقی بکنار

بی تو بر سینه زنم هر چه درین ناحیه سنگ

[...]

چیست آن پیکر سیمین که نگردد یکبار

بمراد دل دانا و بکام هشیار

نکند واهمه ادراک شتابش زدرنگ

نکند باصره ادراک مسیرش ز قرار

نه بیک حال ثباتش چو خیال زیرک

[...]