از زفافت بت پرستان رسته‌اند

وز زبان تو صحابه خسته‌اند

تا که بر نان و نمک بنشسته‌اند

بی‌جگر نان تهی نشکسته‌اند

صد جهان جان منتظر بنشسته اند

در گشاده دل بتو در بسته اند

در نگر در صدر دیوان و ببین

خواجگان نو که صف پیوسته اند

سر بسر بازاریان مختلف

جمع گشته جمله در یک رسته اند

دست خلقی تا قلم بگشاده اند

[...]

ور تو می‌بینی که پایت بسته‌اند

بر تو سرهنگان شه بنشسته‌اند

روحهایی کز قفسها رسته‌اند

انبیاء رهبر شایسته‌اند

گفت چاره چیست یاران جسته‌اند

رفته‌اند و جمله درها بسته‌اند

که به بوی دل در آن می بسته‌اند

خم بادهٔ این جهان بشکسته‌اند

چشمها و گوشها را بسته‌اند

جز مر آنها را که از خود رسته‌اند

او نمی‌دانست کایشان رسته‌اند

بر دریچهٔ نور دل بنشسته‌اند

سایهٔ خود را ز خود دانسته‌اند

چابک و چست و گش و بر جسته‌اند

ای دریغا ره‌زنان بنشسته‌اند

صد گره زیر زبانم بسته‌اند

نقش با نقاش خود پیوسته اند

در ازل این عهد با خود بسته اند

واجب و ممکن بهم پیوسته اند

خار و گل از شاخ واحد رسته اند

نیست بی واجب وجود ممکنات

واجب الذات این چنین پیوسته اند

وهم و پندار و خیال و اعتبار

[...]

آن جماعت کز خودی وارسته اند

در مقام بیخودی پیوسته اند

بیدلان با دلبران پیوسته اند

تن بجان و جان بجانان بسته اند

دست و پای پهلوانان بسته اند

بازوی زورآوران بشکسته اند

در کمین طوطیان بنشسته اند

طوطیان را بال و پر بشکسته اند

کاین حریفان دستها را بسته اند

دست و بازوی یلان بشکسته اند

دست و پایم را ببین چون بسته اند

پیکرم از تیر و خنجر خسته اند