منکری گوید که این بس منکرست

عشق گو از کفر و ایمان برترست

عهد کردند آن زمان کاو سرور‌ست

هم درین ره پیشرو هم رهبر‌ست

نفس تو هم احول و هم اعورست

هم سگ و هم کاهل و هم کافرست

پاک دینی گفت آن نیکوترست

مبتدی را کو به تاریکی درست

ای تو را دنیا و دین بس نادرست

چون تو را ناپاکیی از اصل رست

هر که او با شاه ما باشد درست

در میان باغ او طوبی برست

بعد بهمان دین ایشان شد درست

با فلان کز نسل بی ایمان برست

تا که گردد نسبتش با مادرست

این چنین خاری ز باغ ما نرست

جمله را با او شده بیعت درست

گوئیا این نخل از آن باغ رست

خلق از عشقش ز قید عقل رست

در هوایش گشت خلقی بت پرست

دین به اسلام نبی باشد درست

غیر عشق او ز جان ما نرست

حق تعالی گفت این بس ظاهرست

کو بحق نه ساحر ونه شاعرست

اهل دل را ذوق و فهمی دیگرست

کان زفهم هر دو عالم برترست

آنکه هر شب آسمان پر اخترست

آسمان نیست این که طشت اخگرست

شاه گفت الحق غلامی درخورست

خلق او از خلق او نیکوترست

چه اگر از خاک زر نیکوترست

آن نکوتر زر که خاکش برسرست

آنچه در عقبی ترا آن درخورست

کار آن کردن ترا لایق ترست

هرکه او با همدم خود همبرست

یک دم از ملک دو کونش خوشترست

آنکه او را زندگی در ظاهرست

گر ز باطن بوی یابد نادرست

هرکه او افتاده‌ای تن‌پرورست

نیست انسان کمتر از گاو و خرست