دوش مهمان لب جانان شدم

عذر گفت و منتم بر جان نهاد

کامشبم چیزی چنان در خورد نیست

تا توان پیش چنین مهمان نهاد

گفتم آن نقل دهان بس نیست گفت

[...]

صوفیی علم لغت میکرد بحث

جز جدل هیچش نبود از علم بهر

در لغت گفتا چه باشد موت و سم

گفتمش تا چند گویی مرگ و زهر

هفت بیت آمد غزلهای کمال

پنج گنج از لطف آن عشر عشیر

هفت بیتیهای یاران نیز هست

هر یک پاک و روان و دلپذیر

لیک از هر هفتشان حک کردنی است

[...]

با فقاعی گفتم از روی مزاح

بد معامل نیستم من ای خسیس

وجه شربتها که دادی نسیه ام

گر فراموشت شود بر یخ نویس

جستم از یاری نشان آن پسر

کاب حیوانست جویای لبش

گفت بیگناهان بجیحونش طلب

کان زمان باشد خلاص از مکتبش

هر نماز دیگری آیم برون

[...]

جیم آقا گفت بهر قبر میر

حافظی باید که ما سرنا چی ایم

چون حمید گر به این معنی شنید

از مین برجست و گفتا ما چه ایم؟

نکهت پیراهنت آمد بمن

یافتم جان نوی از رایحه

خوانده بودم فاتحه وصل ترا

شد قبول الحمدالله فاتحه

این تکلف‌های من در شعر من

کلمینی یا حمیرای من است

عاقبت عصار مسکین مرد و رفت

خون دیوان‌ها به گردن برد و رفت

چون برافشاند آن پری‌رخ طره را

دل برآورد ز درون طره سر

ای به زلف از شیروان عبارتر

طره از تو تو ازو طرار تر

ابرونی داری و چشم و غمزه ای

هر یکی از دیگری خونخوار تر

تو ازو طرارتر یکدگر خونخوارتر

[...]

دارم اندک روشنائی در بصر

بی جمال او ولی فیه النظر

چشم مشتاقی براه انتظار

خاک شد وز خون دیده خاک تر

سرخ گردد هر که از هر سو دوید

[...]

دل دگر غم دارد از تو جان دگر

سینه دیگر خاطر بریان دگر

این چه اشک است این مرا باران ز چشم

اشک دیگر باشد و باران دگر

این چه خندیدن چه شیرینیه لب است

[...]

نارگی می جنبدم در تن چو چنگ

باشه آهنگم بمیهای چو زنگ

زاهدا رزق از ازل بنهاده اند

بر کف ما جام و در دست تو سنگ

نیست ما را در میان مال پدر

[...]

رخ بپوشید و جگر میسوزدم

آتش پنهان بتر میسوزدم

خانه‌ گر از آب سازم چون حباب

آه دل دیوار و در میسوزدم

یاد آن لب، دل که خون آلود ازوست

[...]

من برین در بنده‌ام تا زنده‌ام

تا چنینم بندهٔ پایبنده‌ام

گفته می‌ریزم همین دم خون تو

بی همین ار زنده‌ام ارزنده‌ام

مردم از گریه به اندوه نوی

[...]

من ز بویش بی‌خود و دیوانه‌ام

گه به مسجد گاه در میخانه‌ام

فتنهٔ آن غمزهٔ عاشق‌کشم

کشت آن نرگس مستانه‌ام

تا به آن جان و جهانم آشنا

[...]

نیست جز غم بینو خوردن دیگرم

گر دهی سوگند بالله میخورم

من سگ کوی تو آنگه عار ازین

گر از آن کمتر نیم زین کمترم

خاک پایت بر سر من منتی است

[...]

بار اشکم دید و شد بر من رحیم

سائلان را دوست میدارد کریم

بر بناگوشت ز مسکینی دو زلف

هر دو می افتند بر بالای سیم

چشم مستت ترک یک لخت است لیک

[...]

ای غمت آرام جان عاشقان

از تو پر شادی جهان عاشقان

خال مشکینت سواد الوجه ماست

این بود بر رخ نشان عاشقان

بر زبانها ذکر نامت رفت حیف

[...]