هر نظر کز حق بسوی او رسید

کوکبی گشت و طلب آمد پدید

خواست شد در ناو مادر کان بدید

شد سوی درز آب حالی برکشید

در وصال او چو نتوانم رسید

بر محالی راه نتوانم برید

چون خبر نزدیک ترسایان رسید

کآن چنان شیخی ره ایشان گزید،

بعد از آن اصحاب را گفت آن مرید

گر شما را کار بودی بر مزید

از کجا این منزلت آمد پدید

زانچ تو کردی بدین نتوان رسید

شادمان شد نفس او کان زر بدید

رفت سوی نانوا و نان خرید

چون پس از عمری به مقصودی رسید

عین حسرت گشت و مقصودی ندید

روز دعوت ، مرد بی‌خود می‌دوید

از قضا دیوانه‌ای او را بدید

بس سبک مردی گران جان می‌دوید

در بیابانی به درویشی رسید

سایلی بنشست در پیش جنید

گفت ای صید خدا، بی هیچ قید

گفت باکی نیست، می‌خواهم پرید

تا ازین کارم چه نقش آید پدید

کان همه پیران و آن چندان مرید

خواستند از ما برون از بایزید

چون ترا دیوانگی آید پدید

هرچ تو گویی ز تو بتوان شنید

در خراسان بود دولت بر مزید

زانک پیدا شد خراسان را عمید

گفت ای دارندهٔ عرش مجید

بنده پروردن بیاموز از عمید

این سخن از وی کس قاضی شنید

خشمگین او را بر قاضی کشید

چون برفت از دار دنیا بایزید

دید در خوابش مگر آن شب مرید

شیخ را زان باد حالت شد پدید

نعره‌ای زد، جامه بر هم می‌درید

بود هم از پیش و هم از پس مرید

گفتم الحق کم نیم از بایزید