جان تن خود را شناسد وقت روز

در خراب خود در آید چون کنوز

آن یکی با شمع برمی‌گشت روز

گرد بازاری دلش پر عشق و سوز

آشنایی گیر شبها تا به روز

با چنین استارهای دیوسوز

که ای رخت تابان چون ماه شب‌فروز

وی به صحبت کاذب و مغرورسوز

خانهٔ خود را همی‌سوزی بسوز

کیست آن کس کت بگوید لایجوز

باز خرم گشت مجلس دلفروز

خیز دفع چشم بد اسپند سوز

آن یکی گفت اندرین برد العجوز

تا بیندازیم اینجا چند روز

پیش رو آیینه بگرفت آن عجوز

تا بیاراید رخ و رخسار و پوز

می‌شود مبدل به خورشید تموز

آن مزاح بارد برد العجوز

گریه کردی اشک می‌راندی بسوز

گفت شه او را کای پیروز روز

شمع حق را پف کنی تو ای عجوز

هم تو سوزی هم سرت ای گنده‌پوز

زد منادی هر که اندر پنج روز

آردم زانجا خبر بدهم کنوز

که کسی خواهم که تازد در سه روز

تا سمرقند و دهم او را کنوز

آمدند از رغم عقل پندتوز

در شب تاریک بر گشته ز روز

تا که نور چرخ گردد سایه‌سوز

شب ز سایهٔ تست ای یاغی روز

گفت دانم مرد را در حین ز پوز

ور نگوید دانمش اندر سه روز