سر من از نالهٔ من دور نیست

لیک چشم و گوش را آن نور نیست

گفت جانم از محبان دور نیست

لیک بیرون آمدن دستور نیست

گوش را نزدیک کُن، کان دور نیست

لیک نقل آن به تو دستور نیست

گرچه جسم نازکت را زور نیست

لیک بی خورشید ما را نور نیست

در چهی افتاد کان را غور نیست

وان گناه اوست جبر و جور نیست

گر بدید آن شاه جویا دور نیست

لیک ما را ذکر آن دستور نیست

هر دلی را سجده هم دستور نیست

مزد رحمت قسم هر مزدور نیست

جان جاهل زین دعا جز دور نیست

زانک یا رب گفتنش دستور نیست

گفت موسی این مرا دستور نیست

بنده‌ام امهال تو مامور نیست

فاش و مطلق گفتنم دستور نیست

لیک راز از پیش چشمم دور نیست

پس اگر گویی بدانم دور نیست

ور ندانم گفت کذب و زور نیست

گیرم این وحی نبی گنجور نیست

هم کم از وحی دل زنبور نیست

شرح روضه گر دروغ و زور نیست

پس چرا چشمت ازو مخمور نیست

گر نگوییم آتشی را نور نیست

ور بگوییم آن سخن دستور نیست

ای که چشمت را به معنی نور نیست

نزد حق شو حق ز بنده دورنیست

این مفرح بهر هر مخمور نیست

لایق آن جز دل پرنور نیست

سایه و خورشید از هم دور نیست

روشن است این چشم ما و کور نیست

از تو بمقصود ره دور نیست

گر دل و جان غافل و مغرور نیست

از همه ذرات جهان ظاهرست

یار، اگر دیده دل کور نیست

جام من از خم قدیم خداست

[...]

گرچه حرفی غیر ازین مذکور نیست

مدح تو گر خوانم آن را دور نیست

هر دلی را کز محبت شور نیست

ز آفتاب عشق او را نور نیست