دیدمت در جوع کلب و بی‌نوا

می‌شتابیدم که آیی تا دوا

بود محتاج و برهنه و بی‌نوا

در زمستان لرز لرزان از هوا

هرکه را دیدی برهنه و بی‌نوا

هست بر بی‌صبری او آن گوا

عالمی در دام می‌بین از هوا

وز جراحت‌های هم‌رنگ دوا

کار ما بیرون شد از ساز و نوا

وقت تجرید است و کنج انزوا

آسمان ما را در اقصای زمین

یک زمان خوش دل نمی دارد روا

در زمین خود راستی ننهاده اند

[...]

من بران نیت که چون خوش شد هوا

بعد ازین عالم برون شد ز انزوا

اندرین ره گر نداری پیشوا

کی ز وصل دوست گردی بانوا

مرحبا، ای عندلیب خوش‌نوا!

فارغم کردی، ز قید ماسوا

روز و شب در طاعت امر کلوا

چون گلو شد تا گلویش واشربوا

چید آنها را به صد برگ و نوا

شد امیر مبرز فرمان روا

گه متاع فاسدی بس ناروا

در کف مسکین فقیری بینوا

گاو نفسش در علفزار هوا

در چراگر ناروا وگر روا

مرحبا ای عندلیب خوش نوا

فارغم کردی ز قید ماسوا

بس که خون بارید بر خاک از هوا

شد عقیقستان زمین نینوا

هست بر نطقم کلیم الله گوا

که منم آن آتش افروز طوا

سوی قربانگاه دشت نینوا

همچو موسی سوی نار اندر طوی

کرده خوش خوش، تکیه بر فرخ لوا

رو، بر او، پوشیده چشم از ماسوا

عشق بر بام استغنا لوا

گفت الرحمن علی العرش استوی

در ره ما گمرهان بی‌نوا

هر زمان، ره میزند دزد هوی

وارهاندیم آن غریق بی‌نوا

تا رهید از مرگ، شد صید هوی