حق همی‌گوید که آری ای نزه

لیک بشنو صبر آر و صبر به

قصهٔ اهل سبا یک گوشه نه

آن بگو کان خواجه چون آمد به ده

تو روا داری که آیم سوی ده؟

تا در ابرو افکنَد سلطان گره؟

زر گمان بردند بسته در گره

می‌شتابیدند مغروران به ده

گفت صد خدمت کنم تو جای ده

آن کمان و تیر در کفم بنه

رو که نشناسم ترا از من بجه

عارف بی‌خویشم و بهلول ده

مست بودند از تماشای اله

وز عجایبهای استدراج شاه

پیش می‌آمد سپس می‌رفت شه

جمله شب او همچو حامل وقت زه

گه به گفت و گه به خاموشی و گه

بوی کردن گیر هر سو بوی شه

مجرم شاهیم ما را عفو خواه

ای تو خاص الخاص درگاه اله

سهل گردان ره نما توفیق ده

یا تقاضا را بهل بر ما منه

من ترازویی که می‌خواهم بده

خویشتن را کر مکن هر سو مجه

پس همه پستی و بالایی راه

دیده‌ام را وا نماید هم اله

نیستم حافظ مرا نوری بده

در دو دیده وقت خواندن بی‌گره

این همی‌گفتی چو می‌رفتی براه

کن قرین خاصگانم ای اله

سال و مه رفتم سفر از عشق ماه

بی‌خبر از راه حیران در اله

چون در افکندند یوسف را به چاه

بانگ آمد سمع او را از اله

او بخود برداشت پرده از گناه

ورنه می‌پوشید جرمش را اله

از اصولینت اصول خویش به

که بدانی اصل خود ای مرد مه

بازتان تواب بگشاد از گره

گفت هین بگریز روی این سو منه