دارد او از خانه خود آگهی

به که داری خانه او را تهی

به که از مردان مرد افکن جهی

پیش شمشیر زنی گردن نهی

پا که جز در راه جست و جو نهی

آن شکسته به که یابی آگهی

لحظه ای شد یافت از خود آگهی

چشم را بگشود آن سرو سهی

گر هدایت ور ضلالت می دهی

هم مضل و هم تو هادی رهی

گر به سر خود بیابی تو رهی

هم ز خود هم از خدا تو آگهی

گر به کنه خود ترا باشد رهی

از خدا و خلق بی شک آگهی

چونکه گبر کهنه را ره می دهی

نیست نومیدی مرا از بیرهی

دل به دستش د ه گرت هست آگهی

تا ز قید هر دو عالم وارهی

هر نفس می‌کرد چون از تاب مرگ

رشتهٔ عمر عزیزی کو تهی

هر زمان میشد چو از دست اجل

پیکری در خاک چون سرو سهی

با وجود طفلی از اوضاع چرخ

[...]

تو، بغیر از علم عشق ار دل نهی

سنگ استنجا به شیطان می‌دهی

افعی دهر اگر بزند بر دلت مترس

کور است زهر و مهره بیک جای در دهان

تو بغیر علم عشق ار دل نهی

سنگ استنجا به شیطان میدهی

ورنه ما شوریدگان در یک سجود

[...]

بر درخت جبر تا کی برجهی

اختیار خویش را یک سو نهی

تو ز «کرمنا بنی آدم » شهی

هم به خشکی هم به دریا پا نهی

میرزا صادق که پیش قامتش

سرو باشد چون نهال کوتهی

آنکه از نورالهی روی اوست

آگهی بخش دل هر آگهی

کوکب بخت بلند بی‌زوال

[...]

گر ندارد جان اسیر ابلهی

غافلی تبدیل گیرد ز آگهی

زآگهی خوشتر چه باشد ابلهی

ابلهی شد مایهٔ سد آگهی

من ز مرگ اندیشم ای بس ابلهی

شرح این قصه که گوید کو تهی

حیله و تزویر جویی روبهی

راستی و صدق گاو ابلهی

یاد او کن تا ز غمها وارهی

تا قدم زین چاهها بالا نهی