در جهان چندان که گویی بی‌شمار

نیستی و محنت و ادبیر هست

وز فلک چندان که خواهی بی‌قیاس

نفرت آهو و خشم شیر هست

گر ز بالای سپهر آگه نه‌ای

[...]

هر دو عالم را و صد چندان که هست

گر بسایی و ببیزی آنک هست

روح را درعاقبت آنجا رهست

تا نه پنداری که راهی کوتهست

چند دیگر پردهها اندر رهست

کاین نه راهی خرد و رای کوتهست

جایگاهی خوفناک اندر رهست

ره گذارت این زمان آنجاگهست

ای بسا جان ها که ایثار رهست

تانپنداری که راهی کوتهست

باز استادی که او محو رهست

جان شاگردش ازو محو شهست

خود جهان آن یک کس است او ابله‌ست

هر ستاره بر فلک جزو مه است

هر شکار و هر کراماتی که هست

از برای بندگان آن شهست

همچنانک آرزوی سود هست

آرزوی مرگ بردن زان بهست

زان عجب بیشه که هر شیر آگهست

تا به دام سینه‌ها پنهان رهست

آنچ در فرعون بود اندر تو هست

لیک اژدرهات محبوس چَهست

سنگ را گویی که زر شو بیهده‌ست

مس را گویی که زر شو راه هست

زان همه غرها درین خانه رهست

هر دو گامی پر ز کزدمها چهست

تاب ابر و آب او خود زین مهست

هر که مه خواند ابر را بس گمرهست

روز عاشورا نمی‌دانی که هست

ماتم جانی که از قرنی بهست

لا شک این ترک هوا تلخی‌دهست

لیک از تلخی بعد حق بهست

نی ولیکن یار ما زین آگهست

زانک از دل سوی دل لا بد رهست

آدمی اندر بلا کشته بهست

نفس کافر نعمتست و گمرهست

بهر این گفت آنکه بینای رهست

حق شناسست آنکه از حق آگهست