ریختی برخاک ظالم روغنم

تار کردی روزگار روشنم

گه ازین رخنه گه از آن روزنم

منتظر تا کی قفس را بشکنم

گرچه من درکار و بار مردنم

ماهی افتاده اندر برزنم

پس به خون آغشته سازید این تنم

افکنید اندر ره صید افکنم

ای خدا آن مجرم نادم منم

کز ندامت دست بر سر می زنم

انجمن سازید در پیرامنم

تکمه بگشایید از پیراهنم

خیز و بنگر حمله ی شیر اوژنم

زخمهای پنجه ی پیل افکنم

گفت فصاد آن رگ دیگر زنم

جانت از رنج و عنا فارغ کنم

آن یکی می گفت کو بابا زنم

وان دگر کو خانه و کو مسکنم

هم زمین و هم زمان بر هم زنم

هم به خاک این چرخ گردون افکنم

سلسله آن مو فکن در گردنم

ورنه خود را من به دریا افکنم

این که فردا این کنم یا آن کنم

این دلیل اختیار است ای صنم

می‌دهد آواز یعنی که منم

که نهان گردیده در نای تنم

خسته از رفتن چو می آمد تنم

کعب نی برکتف می زد دشمنم

و اینک از فر جمال روشنم

مهروش سر بر زدی از روزنم

گفت حق: کای شمع بزم روشنم

شاد زی که خون بهای تو منم

از ازل من طایر آن گلشنم

دست گو بردار دست از دامنم

عذر من بپذیر و واهل دامنم

تا چو بِسمل، دست و پا در خون زنم

تو خلیل و کبش املح نک منم

مرغزار عشق باشد مسکنم

جبرئیلا این که بینی نی منم

اوست یکسر، من همین پیراهنم