شد که تیغ آرد زند در گردنش

پارهٔ نان داد آن ساعت زنش

از زرش خلخال و دست ابرنجنش

رشته ابریشمین در گردنش

گر برفتی یک دم از پیرامنش

شه ز غیرت سرفکندی از تنش

روزنی باشد زبان اندر تنش

روشنی می‌تابد از آن روزنش

هر که دارد ظلم حق دان دشمنش

طوق لعنت باشد اندر گردنش

او چراغی بود نور روشنش

از درستی و درشتی روغنش

لاجرم چون کرد بی سر دشمنش

کرد قرآن ختم آن سر بی تنش

گبری چل ساله چون از گردنش

می بیندازی بمشتی ارزنش

بود نور قدسی هم پیراهنش

خواست کان بیرون فتد از گردنش

پیش آمد بعد سه روز آن زنش

پس نهاد آنجا دو دست ابرنجنش

هر که کرد از کبر بالا گردنش

دوستان گردند آخر دشمنش

چارچیز است آنکه بعد از رفتنش

از محالاتست باز آوردنش

هر کرا بسیار باشد دشمنش

خیره گردد هر دو چشم روشنش

هر زمانی در سرایی مسکنش

هر زمانی درجهانی مأمنش

مرغ کاب شور باشد مسکنش

او چه داند جای آب روشنش

رخت دزدیده به تدبیر و فنش

مانده روز داوری بر گردنش

نفس سوفسطایی آمد می‌زنش

کش زدن سازد نه حجت گفتنش

چیز دیگر ماند اما گفتنش

با تو روح القدس گوید بی منش

بعد از آن قومی دگر از روزنش

مطلع گشتند بر بافیدنش

همچو چوب خشک افتاد آن تنش

سرد شد از فرق جان تا ناخنش