هرکه دارد حبّ او دل زنده است

در میان واصلان فرخنده است

او بعمر خویشتن جان کنده است

این زمان در پیش شیطان مانده است

گفت شیخا او ترا خود بنده است

اوبنور معنی تو زنده است

هرکه درخوابست او خربنده است

وآنکه بیدار است او دل زنده است

زان کزو بستان جان‌ها زنده است

زین جواهر بحر دل آگنده است

آن عدم او را هماره بنده است

کار کن دیوا سلیمان زنده است

هین که آن که کوهها بر کنده است

زو جهان گریان و او در خنده است

جنبشی بینی بدانی زنده است

این ندانی که ز عقل آکنده است

در میان این دو مرگ او زنده است

این مطوق شکل جای خنده است

پس بگفتندش چه جای خنده است

قحط بیخ مؤمنان بر کنده است

کار کن هین که سلیمان زنده است

تا تو دیوی تیغ او برنده است

«یوسف » مصر نکویی، از جهان

رفت و، چشم عالمی گرینده است

حلقه در گوش نوازشهای اوست

نام حاتم در جهان تازنده است

هرکجا آزاده مردی در جهان

[...]

گفت آزاد است او یا بنده است

فانی است او یا که خود پاینده است

از یکی آزاد و صد جا بنده است

در حقیقت مرده صورت زنده است

تن اگر شد خاک جان خود زنده است

منزل دلدار را جوینده است

هستی بنده حجاب بنده است

ورنه مهر دوست خوش رخشنده است

فرد از حق ، ملت از وی زنده است

از شعاع مهر او تابنده است

عشق از سوز دل ما زنده است

از شرار لااله تابنده است

روح باحق زنده و پاینده است

ورنه این را مرده ، آن را زنده است

تا تو، پنهان از تو، چون و چندهاست

عهدها، میثاقها، پیوندهاست