وضع چون شد دید اُنثی از تن است

گفت یا رب مرد کی همچون زن است

بگذر از این ، گفت حیدر با من است

حق بود با هر که صادق در فن است

جمله حق بودند و حق یار من است

شش تو بینی روح واحد بی تن است

ور که هم خواند ز لب مستحسن است

ظاهرش چون متفق با باطن است

امر حق مفعول یعنی کائن است

گشت خواهد واقع آنچه کامن است

بلکه جز حق هر چه باشد ممکن است

بهر هر ممکن تأثّر بیّن است

گفت زآن بِه نیّتی کز مؤمن است

از عمل کآن ممکن، این لایمکن است

گر شما را حقّ کس بر گردن است

اعتراف آثار صدق روشن است

عفو، احسان است و بس مستحسن است

گر به کافر یا که آن بر مؤمن است

گفت آدم این نه بر میل من است

بلکه امر حضرت است و احسن است

بیم و امید از خصال مؤمن است

گرچه بر پاداش طاعت موقن است

نیست آن مقبول ز ایشان، اَبیَن است

بی نیازی محض ذات ذوالمن است

گفت این در شرع نامستحسن است

گرچه موجب بر کمال مؤمن است

فعل بر فاعل نشان روشن است

نیست محتاج دلیل، این ابین است

گفت این آیا خداوند من است

در تجلّی اکبر است و اَبین است

چون رجوع جمله آخر بر من است

روزی آید کاین زبانها الکن است

یعنی آن کو بر قیامت موقن است

بر کتاب و بر پیمبر مؤمن است

آن ولد خواهد که محتاج زن است

نه کسی کو فارغ از وصف تن است

گر که عقلت مو شکاف و فاطن است

می نپندارم که گویی ممکن است

گوید آن کو رستم و روئین تن است

روز میدان من و رخش من است