سخت ترسیدم ز چوب بی امان

زهر خوردم تا بمیرم در زمان

از کمانداران خاص اندر زمان

خواستی ناکرده زه چاچی کمان

تا ز جان او به زنگاری کمان

صید کردی مایه امن و امان

گفت تقصیر از تو باشد آن زمان

نی ز من ای قبله امن و امان

بازوی من ساخت دو آهن کمان

خم شده هر دو به یک آهنگم آن

پس تواضع کرد او با میهمان

اندرون خانه بردش در زمان

گر ز دیو نفس می‌جویی امان

رو نهان شو! چون پری از مردمان

تو ز دیو نفس اگر جوئی امان

رو نهان شو چون پری از مردمان

نیست فهمت غیر پندار و گمان

هان ز پندار از حقیقت وا ممان

پیل چبود بختیان آسمان

از نهیب قائدش منکر شمان

این زبان بند مکانست و زمان

وین سخنها زاده ی این دودمان

ای تو سالار زمین و آسمان

پادشاه دوره ی آخر زمان

دانه برچیدن روان بودی همان

در گلویش دام افتاد آن زمان

باز بر خیل شهیدان بی گمان

شیعیان تیر حسرت در کمان

چند امانم می‌دهی ای بی امان

ای تو زه کرده به کین من کمان

چون بتابد آفتاب از آسمان

چشم مردم بست نتوان بی گمان

خودپرستی بت پرستی بی گمان

چون برستی حق پرستی آن زمان

شد فرشته ارض سوی آسمان

که فرشته ابر باز آمد دمان

تا زنم آتش ترا بر جسم و جان

سوزم از نار جلالت خانمان

سازمت جاری انالحق بر زبان

سنگ باران بر سر دار آن زمان

سرکشید اول به دعوی آسمان

کاین سعادت را به‌خود بردی گمان