می کشد دیگر سپه سلطان کین

غم قرین باز آمد اربعین

دل شکسته سرنگون بر ره علم

با الم می رسند از شام غم

باز راه کاروان اشک و آه

دل تباه شد به سوی قتلگاه

غلغلی کز سر بریدن شد عیان

از فغان بر سر نه آسمان

راس سلطانی که بود از احتشام

ز احترام صد سلیمانش غلام

آنکه هستش در امان خیل عباد

در معاد کی روا بود از عناد

تشنه لب تا شد نهان در گل چو آب

دل کباب نور چشم بوتراب

باز بر خیل شهیدان بی گمان

شیعیان تیر حسرت در کمان

باز آمد در تزلزل نه سپهر

تیره چهر شد رخ تابنده مهر

در عزای خامس آل عبا

شد زجا ربع مسکون در نوا

گفت با عشرت گزینان چمن

با حزن بهر قاسم این سخن

کرد زهرا معجر نیلی به سر

دیده تر ریخت از خون جگر

از تحسر غنچه شیرین سخن

در چمن خنده زد بر خویشتن

طبع یغما آشکارا و نهفت

هر چه گفت کو از این بهتر نگفت