تا نیفتد بانگ نفخش این طرف

تا رهد آن گوهر از تنگین صدف

میل جان اندر ترقی و شرف

میل تن در کسب و اسباب علف

آنچنان شادند در ذل و تلف

همچو ما در وقت اقبال و شرف

نقش ما یکسان بضدها متصف

خاک هم یکسان روانشان مختلف

او نبیند جز که اصطبل و علف

از شقاوت غافلست و از شرف

گرچه چون دریا برآوردند کف

موسیا تو غالب آیی لا تخف

چون دو چشم گاو در جرم تلف

هم‌چو یک چشمست کش نبود شرف

اطلس تقوی و نور مؤتلف

آیت حمدست او را بر کتف

شاهد شاهد هزاران هر طرف

در گواهی هم‌چو گوهر بر صدف

هین بده ای قطره خود را این شرف

در کف دریا شو آمن از تلف

بهر این معنی همه خلق از شغف

می‌بیاموزند طفلان را حرف

که مرا این علم آمد زان طرف

نه ز شاگردی سحر مستخف

اطلب الدر اخی وسط الصدف

واطلب الفن من ارباب الحرف

رو ترش کردی و جاروبی به کف

چیست آن خر برگسسته از علف

گرچه زاهد را بود روزی شگرف

کی بود یک روز او خمسین الف

در شکاف تحت و فوق و هر طرف

جست و جو کردند دری خوش صدف

برجهید و کون‌برهنه سوی صف

ذوالفقاری هم‌چو آتش او به کف

شش جهت را نور ده زین شش صحف

کی یطوف حوله من لم یطف

جانور فربه شود لیک از علف

آدمی فربه ز عز است و شرف

گر ز بی‌سویت ندادست او علف

چشم جانت چون بماندست آن طرف