تاسهٔ تو شد نشان آن کشش

بر تو بی کاری بود چون جان‌کنش

کی کند دل خوش به حیلتهای گش

آنک بیند حیلهٔ حق بر سرش

گاو نفس خویش را زوتر بکش

تا شود روح خفی زنده و بهش

خواجهٔ لقمان بظاهر خواجه‌وش

در حقیقت بنده لقمان خواجه‌اش

اندرو نه حیله ماند نه روش

پس کنم ناگفته‌تان من پرورش

این رئیسان یار دین گردند خوش

بر عرب اینها سرند و بر حبش

آنک بیدارست و بیند خواب خوش

عارفست او خاک او در دیده‌کش

جنس را بین نوع گشته در روش

غیبها بین عین گشته در رهش

همچو آن اصحاب فیل اندر حبش

کعبه‌ای کردند حق آتش زدش

روی آب و جوی فکر اندر روش

نیست بی خاشاک محبوب و وحش

بر شتر زد پرتوِ اندیشه‌اش

گفت بنمایم ترا تو باش خوش!

در میان این مناجات ابر خوش

زود پیدا شد چو پیل آب‌کش

چون تو وردی ترک کردی در روش

بر تو قبضی آید از رنج و تبش

ای بسا از نازنینان خارکش

بر امید گل‌عذار ماه‌وش

از زر اندود صفاتش پا بکش

از جهالت قلب را کم گوی خوَش

در فرو بستند اهل خانه‌اش

خواجه شد زین کژروی دیوانه‌وش

ور نگویی عیب خود باری خمش

از نمایش وز دغل خود را مکش

چون گلستان گشته‌ام صد رنگ و خوش

مر مرا سجده کن از من سر مکش

گشت بیدار او و زن را دید خوش

بوسه باران کرده از لب بر لبش

کرد عمران خویش پر خشم و ترش

رفت چون دیوانگان بی عقل و هش