جز به فرمان قدیم نافذش

شرح نتوان کرد و جلدی نیست خوش

در زمان آخرجیان چست خوش

گوشهٔ افسار او گیرند و کش

چون به بستانی رسی زیبا و خوش

بعد از آن دامان خلقان گیر و کش

ای مقیم حبس چار و پنج و شش

نغز جایی دیگران را هم بکش

چون ز خوابش بر جهاند گوش‌کش

پس ز ترس خویش تسخر آیدش

یابد از بو آن پری بوی‌کش

تو نیابی آن ز صد من لوت خوش

کودکان خندان و دانایان ترش

غم جگر را باشد و شادی ز شش

ای بسا طوطی گویای خمش

ای بسا شیرین‌روانِ روترش

بدهم این زر را بدین تکلیف‌کش

تا دو سه روزک شود از قوت خوش

در زمان دیدم که زر شد هیزمش

هم‌چو آتش بر زمین می‌تافت خوش

دست و پا انداخت زر در بوته خوش

در رخ آتش همی خندد رگش

سینه کوبان آن چنان بگریست خوش

که اختران گریان شدند از گریه‌اش

قاصد او چون صوفیان روترش

تا نیامیزند با هر نورکش

ظاهرت با باطنت ای خاک خوش

چونک در جنگ‌اند و اندر کش‌مکش

روز و شب در جنگ و اندر کش‌مکش

کرده چالیش آخرش با اولش

که چه داری در جوال از تلخ و خوش

گر همی ارزد کشیدن را بکش

کو نشان پاک‌بازی ای ترش

بوی لاف کژ همی‌آید خمش

پس بپرسیدش که این احوال خوش

که برونست از حجاب پنج و شش

گر بفرماید بگو بر گوی خوش

لیک اندک گو دراز اندر مکش

چون برفت آن ظلمت غم گشت خوش

هم رود از دل نتیجه و زاده‌اش