گاه با ماهی به مهر و گه به خشم

گاه در چشمک زدن هر سو به چشم

طفل ماند روزگار تنگ چشم

می دهد با صلح و می گیرد به خشم

این گرفت و حق به ودای محتشم

کی برآید با خدا خیل و حشم

می دواندندش سوی آتش به خشم

هین بیا و گفت می آیم به چشم

آه بیجا و نگاه نیم چشم

لب مکیدن گه به مهر و گه به خشم

چیست دریا من محیط آتشم

هفت دریا را بیکدم درکشم

چون خدا خواهد که من او را کشم

می کشم او را و زین کشتن خوشم

پیش حکم حق همه گوشند و چشم

تا چه فرمانشان رسد از مهر و خشم

آمدم تا دست و پا در خون کشم

کاین چنین خواهد نگار مهوشم

من که با عشق خلیل الله خوشم

گو کشد نمرود سوی آتشم

گر در آتش بایدم رفتن خوشم

ای شهنشه، کز خلیل است آتشم

چون دو دست افتاده دید آن محتشم

گفت دستا رو که من بی تو خوشم

عشق شمع از جذبه های دلکشم

اوفکنده نعل دل در آتشم

گفت: شاها من فرشته آتشم

که سمندوار بر آتش خوشم

گر خسان بارند بر سر آتشم

چون به سر سودای تو دارم خوشم

گر گدایی داشت بر دست تو چشم

چشم او را کور می‌کردی ز خشم

این چه . . . الملک بود ای نور چشم

که نباشد در کلاهش هیچ پشم

در هوایم یا میان ترکشم

هر کجا باشم سراپا آتشم

بیم بحرانش چنان کوبد به خشم

که بپوشد از گناه جمله چشم

نانوا خاکستر افشاندت بچشم

آن جفا دیدی، نکردی هیچ خشم