گر رود در سنگ سخت از کوششم

از دل سنگش کنون بیرون کشم

گفت چون قصد سرش کردم به خشم

طرفه در من بنگرید آن شوخ‌چشم

زان سپس گوشت شود هم طبع چشم

گوهری گردد دو گوش هم‌چو یشم

گرچه آن صوفی پر آتش شد ز خشم

لیک او بر عاقبت انداخت چشم

چون بتابد تف آن خورشید جشم

کوه گردد گاه ریگ و گاه پشم

من ز فخر انبیا سر چون کشم

خورده‌ام حلوا و این دم سرخوشم

عرضه کردش می نپذرفت او به خشم

از شه و ساقی بگردانید چشم

اشترم من تا توانم می‌کشم

چون فتادم زار با کشتن خوشم

ورنه کین جمله را از تو کشم

تا شود آمن زر هر محتشم

تو مرا پر درد گو ای محتشم

پیش تو پر درد و پیش خود خوشم

هر شبی با گریه های خود خوشم

گر چه هست آن روغنی بر آتشم

مرگ شیرین شد مرا از عیش تلخ

زنده گردم، وه کزین شربت خوشم

گل ز باغ وصل نزدیکان برند

[...]

گفت ترسم کآب شیرین چون چشم

طعم آب شور گردد ناخوشم

هر بلایی نیز کاید می کشم

با همه جور و جفایت دلخوشم

پس برون آورد گل از آتشم

تا بهشتی ساخت نغز و دلکشم

گفت آزاد است و خواجه محتشم

صاحب خیل و خداوند حشم

نیم خفته آن کنیزک نیم چشم

می‌بدید و خنده بودش جای خشم

گر یکی تلخی از آن دستان چشم

کی روا باشد که رو درهم کشم

میر شب را چون برآن افتاد چشم

شعله ور گشتش سعیر قهر و خشم

ز آب حیوان خوشتر است این آتشم

من در این آتش سمندروش خوشم

من که عمری شد در این آتش خوشم

کی ز دوزخ روی درهم می کشم