فرجه کن چندانک اندر هر نفس

مثنوی را معنوی بینی و بس

بر زمین و چرخ عرضه کرد کس

خوبی و عقل و عبارات و هوس

هین سوار توبه شو در دزد رس

جامه‌ها از دزد بستان باز پس

آن زمان که حرص جنبید و هوس

آن زمان می‌گو کای فریادرس

نه قدید و نه ثرید و نه عدس

آنچ خوردی آن بگو تنها و بس

دیگر آنک فهم کن ای بوالهوس

که درین خانه درون خود هست کس

می‌خرد از مالت انبانی نجس

می‌دهد نور ضمیری مقتبس

استخوان و باد روپوشست و بس

در دو عالم غیر یزدان نیست کس

ای دهندهٔ عقلها فریاد رس

تا نخواهی تو نخواهد هیچ کس

ورنه خلعت را برد او باز پس

که نیابیدم به خانه‌ش هیچ کس

پس قبایت تنگ آید باز پس

این کند با خویشتن خود هیچ کس

این سخن پیدا و پنهانست بس

که نباشد محرم عنقا مگس

بانگ زد بر وی جوان و گفت بس

روز روشن از کجا آمد عسس

کی شود دریا ز پوز سگ نجس

کی شود خورشید از پف منطمس

از مقامات وحش‌رو زین سپس

هیچ نگریزیم ما با چون تو کس

بعد ازین ما دیده خواهیم از تو بس

تا نپوشد بحر را خاشاک و خس

گر ببارد شب نبیند هیچ کس

که بود در خواب هر نفس و نفس

نه هزارم وام و من بی دست‌رس

هست صد دینار ازین توزیع و بس

زان عزب‌خانه نرفتند آن دو کس

هم بخفتند آن سو از بیم عسس

یک زمان از آتش دل هر سه کس

بر زده با سوز چون مجمر نفس