آنچ گفتی کاندرین خانه و سرا

نیست کس چون می‌زنی این طبل را

بی ز جهدی آفریدی مر مرا

بی فن من روزیم ده زین سرا

ترهات چون تو ابلیسی مرا

کی بگرداند ز خاک این سرا

گر نبودی نسبت تو زین سرا

پاره‌پاره کردمی این دم ترا

لیک حق اصحابنا اصحاب را

در گشاد و برد تا صدر سرا

آب دیدهٔ بندهٔ بی‌دیده را

سبزه‌ای بخش و نباتی زین چرا

کرده منزل شب به یک کاروانسرا

اهل شرق و اهل غرب و ما ورا

بر یکی اشتر بود این دو درا

پس چه زر غبا بگنجد این دو را

منظر حق دل بود در دو سرا

که نظر در شاهد آید شاه را

ور دو چشم حق‌شناس آمد ترا

دوست پر بین عرصهٔ هر دو سرا

دید پامرد آن همایون خواجه را

اندر آن شب خواب بر صدر سرا

وانک اندر لابه و در ماجرا

می‌فریباند به هر نوعی مرا

چون ز مادر بسکلیدم طفل را

خود تو می‌دانی چه تلخ آمد مرا

آنچنان که گفت مادر بچه را

گر خیالی آیدت در شب فرا