دل ازین بر کن که بفریبی مرا

یا به جز فی پس‌روی گردد ترا

خوش نیامد گفت تو هرگز مرا

من بری‌ام از تو در هر دو سرا

پیش ازین طوفان و بعد این مرا

تو مخاطب بوده‌ای در ماجرا

روی با اطلال کرده ظاهرا

او کرا می‌گوید آن مدحت کرا

هر نبی زان دوست دارد کوه را

تا مثنا بشنود نام ترا

گفت ای نوح ار تو خواهی جمله را

حشر گردانم بر آرم از ثری

گفت نه نه راضیم که تو مرا

هم کنی غرقه اگر باید ترا

دی سؤالی کرد سایل مر مرا

زانک عاشق بود او بر ماجرا

بعد از آن سوگند داد او جمله را

تا که غمازی نگوید ماجرا

گر بگویم متهم دارد مرا

ور نگویم جد شود این ماجرا

من در آن دم وا دهم چشم ترا

تا فرو خوانی معظم جوهرا

گفت بهلول آن یکی درویش را

چونی ای درویش واقف کن مرا

مدح او مه‌راست نه آن عکس را

کفر شد آن چون غلط شد ماجرا

حق همی‌گوید چه آوردی مرا

اندرین مهلت که دادم من ترا

لاف تو محروم می‌دارد ترا

ترک آن پنداشت کن در من درآ

هین چراکشتی بگو گاو مرا

ابله طرار انصاف اندر آ

کشت گاوم را بپرسش که چرا

گاو من کشت او بیان کن ماجرا

از میان فال بد من خود ترا

می‌رهانم می‌برم سوی سرا

چون کریمی گویدت آتش در آ

اندر آ زود و مگو سوزد مرا

پس بدو گفتند می‌خواند ترا

این طرف فخر البشر خیر الوری