بلکه چون معشوق در دل حاضر است

جمله اسرارش بر دل ظاهر است

گفت این رگ گفت از لیلی پر است

این رگم پرگوهر است و پر در است

آن اثرها نی به معنی اندر است

آن اثر اندر دم افسونگر است

این زبان و لب ز جنس عنصر است

قصه ی ما از زبان دیگر است

چونکه گوش اهل این مجلس کر است

در چنین مجلس خموشی بهتر است

در حور وصفش زبان دیگر است

این زبان خاکست این نغمه زر است

خود گرفتم من توانم گفت راست

گوش هوشی در خور نعمت کر است

نی طعامی کان ز جنس عنصر است

سفره ی اشکم پرستان زو پر است

خویشتن بینی در اینها اندر است

طاعت احرار از اینها برتر است

گرچه گفتار تو ایمان پرور است

هم سخنهایت همه نغز و تر است

ور سخن در اعتقاد خاطر است

حق دانایی که دل را ناظر است

عشق دیدار میهنش اندر سر است

کاندر انسان پرتوی زان مضمر است

هم به حیوان چون نشان افزونتر است

وان حیات آن هستی آن را زیور است

چشمه ی آن سلسبیل کوثر است

ساقیش هم مصطفی و حیدر است

پرتوی گر ماه دارد از خور است

ماه بی خور خود سیاه و ابتر است

چونکه شوهر بر زن خود مهتر است

از زنش هر لحظه صد دردسر است

درد هر قومی و رنجش بر سر است

حال و روز سگ ز مهتر بهتر است

این نه آتش بلکه آب کوثر است

پیش من از آب حیوان خوشتر است

چون بسوزم این خلیل داور است

خلق عالم را دلیل و رهبر است

علمی ار باشد به حیرت اندر است

هر که داناتر بود حیرانتر است