خواست تا او سجده آرد پیش بت

بانگ زد آن طفل انی لم امت

آنک مانندست باشد عاریت

عاریت باقی نماند عاقبت

جفت مایی جفت باید هم‌صفت

تا برآید کارها با مصلحت

قلعه‌داری کز کنار مملکت

دور از سلطان و سایهٔ سلطنت

از کمال طالع و اقبال و بخت

او ایازی بود و شه محمود وقت

عاقبت بینست عقل از خاصیت

نفس باشد کو نبیند عاقبت

کی برابر دارد اندر تربیت

چون ببیندشان به چشم عاقبت

خواستم این قحبه را بی معرفت

تا ببینم چون شود این عاقبت

اولا دزدید کحل دیده‌ات

چون ستانی باز یابی تبصرت

پس طبیبش گفت ای عمر تو شصت

این غضب وین خشم هم از پیریست

بهر این بو گفت احمد در عظات

دائما قرة عینی فی الصلوة

بر قرین خویش مفزا در صفت

کان فراق آرد یقین در عاقبت

هست صوفی‌ِ صفاجو ابن‌ِ وقت

وقت را همچون پدر بگرفته سخت

خوی دارم در نماز این التفات

معنی قرة عینی فی الصلوة

صد زبان و هر زبانش صد لغت

زرق و دستانش نیاید در صفت

کیمیای مرگ و جسکست آن صفت

مرگ گردد زان حیاتت عاقبت

پس مگو دنیا به تزویرم فریفت

ورنه عقل من ز دامش می‌گریخت

چون رسید آن وقت و آن تاریخ راست

زاده شد آن شاه و نرد ملک باخت

چون به خود آید، نداند یک لغت

چون پری را هست این ذات و صفت

رنجها بسیار دید و عاقبت

رفت آخر سوی امن و عافیت