کاملی گفتست آن بیگانه را

کاخر ای خر چند روبی خانه را

من چه خواهم کرد بی او خانه را

خانه گور آمد کنون دیوانه را

گفت ای شه خلوتی کن خانه را

دور کن هم خویش و هم بیگانه را

بشنو اکنون صورت افسانه را

لیک هین از که جداکن دانه را

گر نبودی چشم دل حنانه را

چون بدیدی هجر آن فرزانه را

که حجاب گنج بینی خانه را

مانع صد خرمن این یک دانه را

دام را بدران بسوزان دانه را

باز کن درهای نو این خانه را

گفت هست این پیر صاحب خانه را

آن پسر و او شوهر این دردانه را

تا چو بیند دور از او بیگانه را

جلوه گاه خود کند آن خانه را

باز کن آخر در میخانه را

در ببند این خانۀ افسانه را

آب گو بگذر ز سر این خانه را

وقت شد، ویران کن این ویرانه را

صوفیان مستند و زاهد بی خبر

از که پرسم من ره میخانه را

شعله ی شمع است کاتش زد بجمع

[...]

دید بوزینه چو خالی خانه را

هم سبو پر دید و هم پیمانه را

می کند مجنون گهی فرزانه را

گاه عاقل می کند دیوانه را

حلقه گر بر در زنم این خانه را

می کنم بیدار این فرزانه را

بنگرید ای دوستان پروانه را

دادن جان در ره جانانه را

دفع کن اهل عدوی خانه را

حمله آور آنگهی بیگانه را

بست در هم خویش و هم بیگانه را

حلقه بر در زد در آن خانه را

پس بکفت بگرفت آن دردانه را

سوخت هم دل خویش و هم بیگانه را

منتظر باشد همین‌ افسانه‌ را

بانگ‌ هویی‌ بس‌ بود دیوانه‌ را

می‌ ندانم‌ ز آشنا بیگانه‌ را

می‌ زنی‌ تا کی‌ صدا دیوانه‌ را