چه گنه آمد ز جسم و جان ما

قسم تو صافی و دردی آن ما

ای تو اسرار درون جان ما

همچو خورشید جهان تابان ما

چون نصیر و قنبر و سلمان ما

بوذر و عمّار یا سر ز آن ما

او بود روح روان و جان ما

او بود چون لعل اندر کان ما

چون بحق بیدار نبود جان ما

هست بیداری چو در بندان ما

شد حواس و نطقِ باپایان ما

محو نور دانش سلطان ما

مفلسیِ دیو را یزدان ما

هم منادی کرد در قرآن ما

وز قران خرمی با جان ما

می‌بزاید خوبی و احسان ما

جذب آبست این عطش در جان ما

ما از آن او و او هم آن ما

تا تو از لب کرده ای درمان ما

آتشی افکنده ای در جان ما

نور چشم ما تو مردم زاده ای

یک شبی از لطف شو مهمان ما

در نیاید چشم بیدارش به خواب

[...]

هرچه خواهد می کند سلطان ما

دل برد جان بخشد آن جانان ما

دنیی و عقبی از آن و این و آن

ما از آن او و او هم ز آن ما

دردمندانیم و دردی می خوریم

[...]

شاه خودرائی است این سلطان ما

جان فدای او و او جانان ما

با دلیل عقل عاشق را چه کار

حال ذوق ما بُود برهان ما

بحر ما را انتهائی هست نیست

[...]

دُرد درد دل بود درمان ما

خوش بود دردی چنین با جان ما

عشق او بحریست ما غرقه در او

گو درآ در بحر بی پایان ما

ای که گوئی جان به جانان می دهم

[...]

بندهٔ اوئیم و او سلطان ما

جسم و جان مائیم و او جانان ما

کرده است از لطف خود یزدان ما

هر صفت چون گوی در چوگان ما

ای دوای درد بیدرمان ما

وی شفای علت نقصان ما

آتشی از عشق خود در ما زدی

تا بسوزی هم دل و هم جان ما

آتشی خوشتر زآب زندگی

[...]

ای فدای عشق تو ایمان ما

وی هلاک عفو تو عصیان ما

گر کنی ایمان ما را تربیت

عشق گردد عاقبت ایمان ما

زآتش خوف تو آب دیدها

[...]

بازگو از محفل و یاران ما

گلرخان سرو بالایان ما

پاک و پاکیزه است چون جانان ما

پاک خواهد جسم ما و جان ما

خویشتن را وانمودی آن ما

آن ماکی رفته بی احسان ما