بر زبان نام حق و، در جان او

گَندها از فکر بی ایمان او

گر یکی گویی تو در میدان او

گرد بر می‌گرد از چوگان او

خود اگر کفرست و گر ایمان او

دست‌باف حضرتست و آن او

در عذاب منکرست آن جان او

گزدُم غم در دل غمدان او

من شکستم حرمت ایمان او

پس یمینم برد دادستان او

آن سیه حیران شد از برهان او

می‌دمید از لامکان ایمان او

فرقت صدر جهان در جان او

پاره پاره کرده بود ارکان او

آزمایش چون نماید جان او

کند گردد ز آزمون دندان او

بلک تقلیدست آن ایمان او

روی ایمان را ندیده جان او

سیف و خنجر چون علی ریحان او

نرگس و نسرین عدوی جان او

مُلک، مُلکِ اوست فرمان آنِ او

کمترین سگ بر در آن شیطان او

چوب حق و پشت و پهلو آن او

من غلام و آلت فرمان او

صد هزاران آفرین بر جان او

بر قدوم و دور فرزندان او

با تواتر نیست قانع جان او

بل ز چشم دل رسد ایقان او

ذوق آزادی ندیده جان او

هست صندوق صور میدان او

کفر و ایمان عرصه میدان او

گوی دلها درخم چوگان او

چرخ دولابیست پنداری جهان

بر مثال کوزه ها خلقان او

فرقه ئی سر سوی بالا میروند

دامنی پر نعمت از احسان او

باز جمعی را ز بالا بر نشیب

[...]

ملک هستی فسحت میدان او

گوی گردون در خم چوگان او

مست جام عشق گردان جان او

خلق را با بهره کن از خوان او

جمله شاهان غاشیه گردان او

جمله را سر بر خط فرمان او