می‌کند زنبور بر بالا طواف

چون بر آرد سر ندارندش معاف

جان هر مرغی که آمد سوی قاف

جملهٔ عالم ازو لافند لاف

مرغ صابر را تو خوش دار و معاف

مرغ عنقا را بخوان اوصاف قاف

عقل بودی گرد خود کردی طواف

تا بدیدی جرم خود گشتی معاف

بوشناسانند حاذق در مصاف

تو به جلدی های هو کم کن گزاف

بر مشوران تا شود این آب صاف

واندرو بین ماه و اختر در طواف

می‌زنی در خواب با یاران تو لاف

که منم بینادل و پرده‌شکاف

بی‌غرض می‌کرد آن دم اعتراف

کز ذکاوت راندیم اسپ از گزاف

نیست آن ینظر به نور الله گزاف

نور ربانی بود گردون شکاف

کی طفیل من شوی در اغتراف

چون ترا کفریست هم‌چون کوه قاف

رفت ذوالقرنین سوی کوه قاف

دید او را کز زمرد بود صاف

گر نبودی عکس جهل برف‌باف

سوختی از نار شوق آن کوه قاف

جرعه‌ای بر روی خوبان لطاف

تا چگونه باشد آن راواق صاف

از الوهیت زند در جاه لاف

طامع شرکت کجا باشد معاف

گفت آری لاف می‌زن لاف‌لاف

در غریبی بس توان گفتن گزاف

آفرین ای اوستاد سحرباف

که نمودی معرضان را درد صاف

ای بسا شوخان ز اندک احتراف

از شهان ناموخته جز گفت و لاف

پس به جد جستن گرفتند از گزاف

در دهان و گوش و اندر هر شکاف

عشق‌بشکافد فلک را صد شکاف

عشق لرزاند زمین را از گزاف

کی توان حق گفت جز زیر لحاف

با تو ای خشم‌آور آتش‌سجاف